Sovyetlerin Afganistan'ı işgali dönemi idi. Kabil'in sayfiye bölgesi olan Pagman'ın meşhur ve gözünü budaktan sakınmaz komutanı Bilal Nirem ile röportaj yapıyorduk. Komünistlerin kutsal değerlere saygısızlığından söz açılmıştı. Dedi ki: Bizim halkımız Kur'ân'ı Şerif (Afganlılar böyle anıyor) içinde ne yazdığını pek bilmez, ama birisi ona dokunmaya kalksın canını verir Kur'ân'ı korur."

O zamandan bugüne on yıllar geçti ama Afgan halkının bu yöndeki hassasiyetleri değişmedi.

Tüm Müslümanların kutsalı olan Kur'ân'ı Kerim'e yapılacak en ufak bir saygısızlık Afganistan ( ve Pakistan) halkı içerisinden şiddetli tepki bulur.

Bir keresinde bu tepkilerden birinin ortasında kalmış birisi olarak Afganlının öfkesini iyi bilirim. Zamanını tam hatırlamamakla birlikte, 2005 ya da 2006 yılı idi. Bir inşaat ihalesi için Afganistan'ın Güneydoğu vilayetlerinden Celalabad'da idik. Yine Batı'da Kur'ân'a bir saygısızlık yapılmıştı ve gençler sokakta protesto ediyorlardı. Daha sonra polisle çatıştılar, protestolar büyüdü, hükümet daireleri, yabancı kuruluşların merkezleri yakıldı, yıkıldı. Yanımdaki şirketten arkadaşım Afgan kıyafetinde olmadığı için çok korktuk ve bir yere sığındık.

Akşama doğru bir yolunu bulup Celalabad'dan ayrılmaya başladığımızda tabiri caizse şehir alev alev yanıyordu.

Daha sonra da Kuran'ı Kerime çeşitli şekillerde saygısızlıklar oldu ve Afganlılar, canları pahasına da olsa, hep aynı tepkiyi verdiler.

Amerika'nın prestijine fazla zarar vermeden Afganistan'daki işgali bitirmeye çalıştığı bir dönemde önce askerlerin Taliban üyesi iddiasıyla (fotoğraflar iyice incelenirse, ortada bir el arabası, cesetlerin ayağında terlik, bu iddia da bayağı bir su götürür) cesetler üzerine işemesi ve şimdi de Kuran'ı Kerimlerin yakılması Afgan halkını galeyana getirecektir.

Kuran'ı Kerim'e Amerikalıların pervasızca saygısızlığına karşı Afgan öfkesi bugün tüm Afganistan'ı sarabilir dersek abartmış olmayız. Hatta bu öfkenin Pakistan'a taşması hiç de sürpriz olmaz.