Din adamları ve sıradan cemaat üyeleri şeklinde iki gruba ayrılan Parsi toplumunda din adamları da beş bölgeye göre farklı gruplar oluşturur. Rahiplik hiyerarşisinde sıradan rahiplere “mobed”, başrahiplere “destur” adı verilir. En yüksek dereceli rahipler ise “desturan destur” diye adlandırılır . Diğer taraftan Kadmiler grubu din adamları için “molla” ismi kullanılır. Parsilik’te rahiplik babadan oğula geçen bir sistemle sürdürülür. Rahip adayı olan çocuk yedi yaşından itibaren sıkı bir eğitime tabi tutulur. Dinin soya dayalı olarak devam ettiği düşünülür, dolayısıyla dışarıdan ihtida olaylarına izin verilmez. Büyük ihtimalle bu, Hint toplumunda Parsiler’in ayrı bir kast olarak algılanmasıyla ilgilidir. Bununla birlikte zaman zaman görülen Parsiler’in farklı din mensubu kişilerle evliliklerinden doğan çocukların da Parsi dine giriş (Nevzot) törenine katılmasına izin verilir.

Parsi inanç sistemi

Parsi inanç sistemi Zerdüştilik te olduğu gibi Zerdüşt’ün öğretilerine dayanır. Parsiler, Mazdayasna olarak adlandırdıkları yüce varlık Ahura Mazda’nın her şeyi bilen ve her şeye gücü yeten tek rab olduğuna inanır. Genelde hakim olan bu monoteizme karşılık zaman zaman Parsi inanç sisteminde Mecusilik ’te olduğu gibi iyi-kötü düalizmine dayalı bir ortodoksiye de rastlanır. Ayrıca Parsilik’te ateş, toprak ve su gibi maddi varlıkların ilahi gücün bir çeşit tezahürü şeklinde görülmesi panteist inancın varlığına işaret eder. Parsiler Zerdüşt’ün peygamberliğine, vahye, ruhun ölümsüzlüğüne, ahirete, haşre, hesaba, cennet ve cehenneme inanır. Bir Parsi’nin hayatında “aşoy” (aşa) kavramı oldukça önemlidir. Bu kavram, hakikat ve doğrulukla birlikte iyiliği, fiziksel ve zihinsel temizliği ifade eder. Bu doğrultuda Parsi ahlak sisteminin özünü “iyi düşünce, iyi söz, iyi davranış” ilkesi oluşturur.

İbadetleri arasında ateş kültü ön plandadır. Sanıldığının aksine Parsiler ateşe tapmaz; ancak ateşi tanrısal gücün, saflığın ve rahmetin bir sembolü olarak görür, ona büyük saygı gösterirler. Tapınaklarda sürekli yakılı tutulan ateşin sönmesi büyük bela ve afet habercisi şeklinde değerlendirilir. Ateş, toprak ve suyun kirletilmemesine büyük özen gösterilir. Çocuklar yedi-dokuz yaşları arasında dine girişe tabi tutulur. Erkek ve kız çocukları için tapınakta düzenlenen törenlerde çocuklara önce banyo yaptırılır, ardından dini elbise (südre) ve kutsal kuşak (kusti) giydirilir. Ayrıca çocuklara bazı dini emir ve kurallar öğretilir. İnisiyasyon töreni sonrası bu çocuklar sorumlu birer Parsi olarak görülür.