“Şekil bakımından meşru görülen tasarrufların meşru olmayan maksatlara ulaştırmasını önlemek” anlamına gelen sedd-i zerai‘ yoluna Malikiler’den sonra en büyük önemi Hanbeliler’in verdiği bilinmektedir. Bununla birlikte mezhebin temel usul-i fıkıh kitaplarında sedd-i zerai‘ konusu ayrı bir başlık altında incelenmez. Hanbeliler’in metodolojilerini insanın gerçek niyeti üzerine kurmalarından ve çeşitli konularda diğer mezheplerle yaptıkları tartışmalarda kullandıkları diyalektikten, sedd-i zerai‘ prensibine hukuki bir delil olmasa da genel bir hukuk kuralı olarak değer verdikleri anlaşılmaktadır.

Maksatlara ancak birtakım yol ve sebeplerle ulaşılabileceğini belirten İbn Kayyim el-Cevziyye, bu yol ve sebeplerin hüküm bakımından söz konusu amaçlara tabi olduğunu söylemiştir. Ona göre harama vesile olan yollar men ve kerahet açısından bu haramlar gibi, itaat ve ibadetlere vesile olan yollar da izin ve muhabbet konusunda bu ibadetler gibidir. Dolayısıyla maksudun vesilesi de maksuda tabidir (İlamü’l-muvakkıin, III, 147, 171). Hanbeliler, sedd-i zerai prensibine dayanarak sonucu itibariyle riba ve hileye götüren her türlü akdi menetmişler, ölümle sonuçlanan hastalıkta eşi mirastan mahrum bırakmak amacıyla yapılan boşamayı geçersiz saymışlardır.