Ahmed eş-Şerif es-Senusi (1873, el-Cegbub-10 Mart 1933, Mekke), Afrika'da sömürgeci İngiliz, Fransız ve İtalyan güçlerine karşı direnen dinsel hareket Senusiyenin önderi.

Senusiyenin kurucusu Sidi Muhammed bin Ali es-Senusi'nin torunuydu. Hareketin önderliğini yürüten amcası Muhammed el-Mehdi'nin (1844-1902) gözetiminde öğrenim gördü. Onun ölmesi üzerine Senusiyenin başına geçti. Orta Afrika'yı işgal eden Fransızlar karşı yıllarca süren bir savaş başlattı. Modern silahlarla donatılmış Fransız askerlerine yenilince Orta Afrika üzerindeki egemenliğini yitirdi (1909). İtalya,Libya topraklarını işgale başlayınca Ahmed eş şerif bu kez de İtalyanlarla savaşa girdi (1911). Bu savaş sırasında ilk kez, yayımladığı beyannameleri “el-Hükumetü's-Senusiyeti'l-Celile” adıyla imzalamaya başladı. Böylece Senusiye hareketini ilk kez bir devlet olarak ilan etmiş oluyordu. I. Dünya Savaşı'nda Mısır'ı işgal eden İngilizlere karşı başlattığı (1915) savaş Senusilerin büyük kayıplar vermesine yol açtı. 1916'da Senusiyenin fiili önderliğini Muhammed el-İdris üstlendi.

Ahmed eş-Şerif, I. Dünya Savaşı'nın sonunda V. Mehmed'in çağrısı üzerine İstanbul'a gitti. Burada İslamcı çevrelerin etkisinde kaldı.Sivas'ta düzenlenen bir İslam kongresine başkanlık etti. Senusi ailesinin en önemli üyelerinden biri olarak, Mustafa Kemal Paşa tarafındanBüyük Millet Meclisi'ne davet edildi. Mustafa Kemal'in büyük bir övgüyle söz ettiği Ahmed Şerif Senusi, Anadolu'da halkın Milli Mücadele'ye katılması için vaazlar verdi.[1]

Türkiye'den ayrıldıktan sonra Şam'a gitti. Fransızların Şam'ı terk etmesini istemeleri üzerine Filistin'e, oradan da Mekke'ye giderek dedesinin Ebu Kubays Dağında açtığı zaviyeye yerleşti ve son yıllarını burada geçirdi.