Günah çıkarma - Barışma, Hıristiyanlıkta, tövbekarların günahlarını bir din adamının önünde itiraf ederek bağışlanması. Günah çıkarma sözcüğü Tanrıyla Barışma anlamına geldiği için artık Türkçede "Barışma Sakramenti" olarak kullanılmaya başlanmıştır.

Günah Çıkartmanın Tarihçesi Geçmişi

Kitabı Mukaddes'in pek çok yerinde günahları itiraf etme gereğinden söz ediliyordu. Eski Ahit peygamberlerinin görevi, halkta bir günahkarlık duygusu uyandırmak ve gerek kişisel gerek toplu günahların ikrar edilmesini sağlamaktı. Kudüs Tapınağı'nın yıkılmasına (MS 70) değin, Kefaret Günü'nde (Yom Kippur) günah takdimeleri sunulmadan önce cemaat günahlarını topluca itiraf ederdi (Levililer 16:21). Tapınağın yıkılmasından sonra da Kefaret Günü Yahudiler için bir dua, oruç ve günahları itiraf günü olma özelliğini korudu.
Yeni Ahit'e göre İsa'nın gelişini haber veren Vaftizci Yahya'nın vaftiz ettiği inananlar günahlarını herkesin önünde itiraf ederlerdl (Matta 3:6). Gerçi Yeni Ahit'te, günahların ayrıntılı biçimde ve bir din adamının önünde itiraf edilmesini açıkça gerektiren bir buyruk yoktu. Ama bu uygulama Hıristiyanlığın daha ilk dönemlerinde belirginleşmeye başladı. 5. yüzyılda Katolik Kilisesi, tövbekarların Büyük Perhiz'in başında günahlarını itiraf etmesini, Kutsal Perşembe'de ise günahların bağışlanmasını öngörüyordu. Buna karşın günahların, itiraftan hemen sonra ve kefaret ödemesini beklemeden bağışlanması zamanla olağanlaştı. 11. yüzyıl sonuna gelindiğinde, artık yalnızca adı çıkmış günahkarlar Kutsal Perşembe'de bağışlanıyordu. Apır günah işleyenler bile çoğunlukla ancak ölüm döşeğinde günah çıkarıyordu. 1215'te toplanan IV. Laterano Konsili bu tür kaçamak yollarını önlemek için her Hıristiyanın yılda en az bir kez papazın önünde günah çıkarmasını zorunlu kıldı.

Hırıstiyan Mezheblerine Göre Günah Çıkartma
Günümüzde Katolik Kilisesi'nde günah çıkarma, İsa'nın kurallaştırdığı ve vaftiz sonrasında işlenmiş bütün önemli günahların itiraf edilmesini gerektiren bir kutsama ayinidir. Günahın yüklediği suçluluktan arınabilmek için içtenlikle pişmanlık duymak, günahları bir din adamına itiraf etmek ve kefaret gereklerini yerine getireceğine söz vermek zorunludur. Ortodoks Kilisesi de günah çıkarma konusunda benzer bir öğretiyi benimser. Anglikan kiliselerinde günah çıkarma geleneği sürmekle birlikte, Anglikanların çoğu Komünyon ayini sırasındaki genel günah çıkarmayla yetinir. Günah çıkarmayı kutsama ayinleri arasında saymayan Protestan kiliselerinin çoğu, bağışlanma için dua etmeyi ve Tanrı'nın içtenlikle tövbe eden herkesi bağışlamaya hazır olduğunun vurgulanmasını yeterli sayar. Ama çoğu Protestana göre günah çıkararak günahlardan arınmak, din adamının Tanrı adına günahları bağışlaması olanaksızdır.

Günah Çıkartma Hücreleri

Katolik Kilisesi'nde papazın tövbekarın günahlarını dinlemek için oturduğu hücre genellikle kilisenin mimari planının bir parçasıdır. Günah çıkarma hücresi çoğunlukla ahşaptan yapılır; papazın oturduğu bölmenin bir ya da iki yanında tövbekar için bir bölme ya da bölmeler vardır. Tövbekarın bölmesi papazın bölmesinden ahşap bir perdeyla ayrılır; bu perdenin üzerinde tövbekarın konuşacağı kafesli bir aralık vardır. Bölmenin içinde diz çökmek için de bir basamak bulunur. Bu düzenleme, günah çıkaranın papazı görememesini sağlar.

Günah çıkarma hücresinin bugünkü yaygın biçimi en erken 16. yüzyılda ortaya çıktı. Daha önce papaz kilisesinin herhangi bir yerinde bir sandalyeye otururdu; tövbekar ise ya ayakta durur ya da rahibin yanında oturur, günahlarının bağışlanması için yakarırdı. İlk kez 1565'te Milano'da Aziz Carlo Borromeo papaz ile tövbekar arasına metal bir ızgara konmasını istedi. Bu uygulama daha sonra hızla yaygınlaştı.

Günah Çıkarma isminin Barışma olarak değiştirilmesi

Aslında günah çıkarma sözcüğü Tanrıyla Barışma anlamına geldiği için artık Türkçede "Barışma Sakramenti" olarak kullanılmaya başlanmıştır.